Minionki: Wejście Gru

Minionki: Wejście Gru – to już piąta pełnometrażowa produkcja o żółtych pomagierach Gru. Jest niejako kontynuacją fabuły z końcowej sceny Minionków z 2015 roku. To wtedy Kevin, Stuart, Bob i reszta poznali swojego przyszłego szefa. Trochę czasu od tego momentu upłynęło. Cała banda mieszka w piwnicy domu mamy Gru. Przebudowując ją w kryjówkę największego i najlepszego złodzieja świata. W tym czasie ich przywódca stara się dostać do grupy przestępczej o nazwie Złowieszcza 6. Właśnie ogłosiła casting na nowego członka. Zadanie, które w sumie powinno być formalnością, które okazuje się nie lada wyzwaniem. O dziwo grupa składająca się z samych dorosłych złoczyńców jakoś nie pała chęcią zaproszenia w swoje szeregi dziecka. Nieważne jak bardzo złowieszczego.

Minionki: Wejście Gru – Nieścisłości

Zabawna opowieść o przyjaźni i akceptacji, i jako solowy film sprawdza się bardzo dobrze. Dostarcza rozrywki, ma wiele slapstickowych momentów, które spodobają się zarówno dzieciom, jak i dorosłym. Problem pojawia się, gdy patrzymy na ten film z perspektywy całej serii. Scenarzysta Brian Lynch z niezrozumiałych względów ignoruje niektóre rzeczy czy wydarzenia, o których sam pisał w poprzednich filmach. Na przykład w Minionkach Gru przybywa do Londynu na nowoczesnej latającej maszynie swojego wykonania. Tyle, że w Minionki: Wejście Gru już po jego geniuszu technologicznym praktycznie nie ma śladu. Dopiero spotkanie z młodym Doktorem Nikczemniukiem daje mu dostęp do pierwszych wyszukanych gadżetów. Jest to oczywiście niewielka nieścisłość, ale trochę kole w oczy, gdy patrzy się na całość.

Sam pomysł na historię jest bardzo ciekawy. Twórcy skupiają się nie tylko na tradycyjnym pokazaniu, na czym polega prawdziwa przyjaźń, ale także pokazują w przystępny sposób problem przemijania i marginalizacji osób starszych. Najmłodsi widzowie nauczą się, że od starszych osób można się wiele nauczyć i korzystając z ich wielkiej wiedzy rozwijać swoje umiejętności dużo szybciej. Niby banał, ale wiele osób bardzo często o tym zapomina, że bardziej zaawansowany wiek automatycznie oznacza nieprzydatność do życia we współczesnym świecie.