Księżniczka

Księżniczka to film akcji dla dorosłych w kostiumowej otoczce. Nie jest to produkcja historyczna, a bardziej baśń lub fantasy z krwawymi motywami. Twórcy od samego początku dają dokładnie to, co pokazuje zwiastun: tylko więcej, mocniej i bez dłużyzn. Ten film to ciągła akcja, w której nie ma czasu na przerwy, rozwój postaci czy nawet nakreślenie jakiegoś tła opowieści.

Księżniczka została świadomie skonstruowana tak, jakby była grą komputerową. Tytułowa bohaterka krąży po zamku, ściera się z siepaczami okupanta, trafia na kolejnych silniejszych przeciwników, a na końcu czeka na nią typowy henchman, czyli prawa ręka głównego złego, a później boss. To nie jest zarzut, bo cel twórców jest aż nadto widoczny na ekranie, a wszystko – tak jak w kinie akcji zwykle bywa – jest tylko pretekstem do kolejnych scen z przelewem krwi. Produkcja jest na platformie Disney+, ale projekt ma wysoką kategorię wiekową, z której reżyser chętnie korzysta.

Każdy, kto oglądał wietnamską Furię, wie, że ten reżyser ma oko do scen akcji i  świetne podejście do walk. Tutaj ma trudniejsze zadanie. Walki – jak w każdym filmie akcji – muszą być widowiskowe, ale kręcone zgodnie z zasadą minimalnego ruchu, maksymalnego efektu. To sprzeczne z tym, jak walki są przeważnie kręcone (maksymalny ruch, minimalny efekt). Jak i choreografowie do tego podchodzą. Można uznać, że jest to miks dwóch podejść, dający znakomity efekt, który jednocześnie nadaje temu filmowi charakter.

Każda postać w choreografii scen walk ma swój określony i charakterystyczny styl. Co ciekawe, sceny akcji w tym filmie nie są tylko po to, by zapewnić nam rozrywkę. Są narzędziem opowiadania tej historii! One mówią nam wiele o postaciach – zwłaszcza w przypadku księżniczki (co ciekawe, nigdy nie poznajemy jej imienia) pozwalają na ukazanie jej ewolucji i dojrzewania. Reżyser ma świadomość, że akcja to nie tylko bezsensowna walka.